Live Report | Alice Cooper, Limassol-Cyprus, 12 July 2009


Αποθεώθηκε ο Alice Cooper

Μάγεψε το κοινό στην Κύπρο
ο βασιλιάς της «σοκ ροκ» με τη μουσικοθεατρική συναυλία του


Μια εντυπωσιακή συναυλία που συνδύασε ροκ ύμνους με τη θεατρική υφή της παράστασής του, έδωσε ο βασιλιάς του «σοκ ροκ» και πρωτεργάτης στα τέλη της δεκαετίας του ’60 του θεατρικού ροκ, Alice Cooper, για πρώτη φορά στην Κύπρο.

Η κυριακάτικη εμφάνισή του στο Palais de Sport «Σπύρος Κυπριανού» στη Λεμεσό έδωσε την ευκαιρία στο κυπριακό κοινό να απολαύσει ένα θρύλο της αμερικανικής ροκ σκηνής που μετέφερε στις αρένες το θεατρικό ροκ παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Βρετανό Αrthur Brown.
Συνοδευόμενος από τους Keri Kelli και Jason Hook στις κιθάρες, τον Chuck Garric στο μπάσο και τον «πολύ» Eric Singer στα τύμπανα, ο κατά κόσμον Βίνσεντ Φουρνιέρ ταξίδευσε, το λιγοστό για τον Alice Cooper κοινό, σε ροκ «πελάγη» των τελευταίων 30 ετών.

Με ένα πρόγραμμα βασισμένο στην έτσι κι αλλιώς καλύτερη του περίοδο, αυτή της δεκαετίας του ’70, ο 61χρονος ροκ τραγουδιστής ξεσήκωσε το κοινό στο κλειστό γήπεδο της Λεμεσού προσθέτοντας τις εμπορικότερες και πιο γνωστές στο ευρύ κοινό, επιτυχίες της περιόδου 1989-1994. Παράλληλα ο υιός ενός ιερέα από το Ντίντροϊτ των ΗΠΑ, δεν παρέλειψε κομμάτια από τον τελευταίο του δίσκο που κυκλοφόρησε πέρσι, καθώς και την προτελευταία του δουλειά (2005).

Ξεκίνησε με το "It’s hot tonite" (1977) για να εξαπολύσει στη συνέχεια μια σειρά από τεράστιες επιτυχίες: "No more mr nice guy" (1973), "Under my wheels", "I’m eighteen", "Is it my body" (1971). Η συνέχεια συμπεριλάμβανε τα "Woman of mass destruction" (2005), "Lost in America" (1994) και "Feed my Frankemstein" (1991) πριν από το ακουστικό ιντερλούδιο διάλειμμα. Τη σκυτάλη πήρε το "Be my lover" (1971) και ακολούθησαν τα τελευταία για τη βραδιά πρόσφατα τραγούδια του Alice Cooper: " (In touch with) Your Feminine side" (2008), "Dirty Diamonds" (2005) και "Vengeance is mine" (2008).

Στην κρεμάλα...
Το εκρηκτικό "Halo of flies" (1971) συνοδεύτηκε από σόλο στα ντραμς με τους δυο κιθαρίστες να «βοηθάνε» τον ντράμμερ, αλλά η συνέχεια ήταν αυτό που όλοι περίμεναν. Το μέρος της συναυλίας του Alice Cooper που ανταποκρίνεται στη φήμη του ως ο βασιλιάς του «σοκ ροκ» και της θεατρικότητας στη σκηνή. Μέσα από μια συνέχεια τραγουδιών, "Welcome to my nightmare", "Only women bleed", "Steven" (1975), "Dead Babies", "Ballad of Dwight Fry" (1971), "Devils food" (1975), "Killer" (1971), "I love the dead" (1973)  «ξετυλίχτηκε» στη σκηνή το θέατρο του Alice Cooper με αναμενόμενη κατάληξη τη σκηνοθετημένη εκτέλεσή του. Η μόνη απορία ήταν εάν η εκτέλεση θα απεικονιζόταν με την γκιλοτίνα ή την κρεμάλα. Η επιλογή για την Κύπρο (μάλλον γενικότερα για αυτή την περιοδεία) ήταν η κρεμάλα, αν και οφείλω να πω ότι έχοντας παρακολουθήσει και τα δυο στο παρελθόν (στο εξωτερικό), μάλλον πιο «θεατρική» επιλογή είναι αυτή της γκιλοτίνας.
Μετά την ολοκλήρωση του θεατρικού μέρους, που συγκλόνισε το κοινό, ο «εκτελεσθέντας» Cooper επέστρεψε αναγεννημένος στη σκηνή για το γνωστότερο του τραγούδι στη δεκαετία του ’70, τη μεγάλη επιτυχία του 1972, "Schools out" που έκλεισε και το «κανονικό» πρόγραμμα της συναυλίας.
Το κοινό ήθελε περισσότερο και φυσικά το συγκρότημα επέστρεψε για το καθιερωμένο encore που περιλάμβανε την έκπληξη του "House of fire" (1989), αλλά και την τεράστια επιτυχία που επανέφερε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 τον Alice στο προσκήνιο, το "Poison".

Η συναυλία όμως θα έκλεινε όπως ξεκίνησε, με ένα ακόμη τραγούδι-σταθμό από τη δεκαετία του ’70, το "Billion Dollar Babies", αφήνοντας όλους τους παρευρισκομένους μαγεμένους από το όλο πακέτο της παράστασης του βασιλιά του «σοκ ροκ».
Νικόλας Νικόλα
(ΧΑΡΑΥΓΗ)

Comments