Live Report | Ian Anderson, Nicosia-Cyprus, 19 February 2011

Ενας φολκ ροκ Πάνας στη Λευκωσία
Σαγηνευτικός ο Ian Anderson το Σάββατο στο στάδιο Ελευθερία, ταξίδεψε το κυπριακό κοινό στην ιστορία των Jethro Tull

Mε μια ροκ φολκ μετεμψύχωση του Πάνα με το φλάουτό του, ειδικά όταν επιδιδόταν στην πασίγνωστή του φιγούρα στο ένα πόδι, ο Σκοτσέζος Ian Anderson ταξίδευσε όσους επέλεξαν το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου να βρεθούν στο στάδιο Ελευθερία, στην πολυσήμαντη πολυετή καριέρα των Jethro Tull. 

Οι jazzy και χαλαροί blues ρυθμοί εναλλάκτηκαν με φολκ ακουστικά ακούσματα, prog rock εξάρσεις, διασκευές σε Μπαχ και κλασικά περάσματα καταλήγοντας στο ροκ κλείσιμο με δυο τραγούδια ύμνους από τον τεράστιο δίσκο των Tull από το 1971, το Aqualung.

Ασταμάτητος επί σκηνής ο Anderson
To κυπριακό κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει ένα άνθρωπο που έχει παίξει μουσικά όργανα στην πολυετή καριέρα του από την μπαλαλάικα μέχρι το μπουζούκι, αλλά είναι πασίγνωστος ως ο άνθρωπος που εισήγαγε με τεράστια επιτυχία το φλάουτο ως κεντρικό όργανο σε ροκ συγκρότημα. O κόσμος φυσικά και θα μπορούσε να ήταν περισσότερος αν και το «ξωτικό» που για δεκαετίες είναι ο ηγέτης των Jethro Tull, απέδειξε ότι δεν νοιάζεται για αυτά και έδωσε επί σκηνής ό,τι είχε μαγεύοντας με τη σκηνική παρουσία του και το γλυκόηχο φλάουτό του.

Ο 63χρονος Anderson ήταν πραγματικά μαγευτικός επί σκηνής, με περισσή ενέργεια και το μόνο που θύμιζε το πέρασμα του χρόνου πάνω του ήταν η φωνή του, που όπως είναι γνωστό ποτέ δεν επανήλθε μετά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε στο παρελθόν. Δεν απουσίασε φυσικά το φλεγματικό και συχνά αυτοκριτικό χιούμορ του.

Ο Σκοτσέζος μουσικός πλαισιώθηκε από τον νεαρό Γερμανό κιθαρίστα Florian Opahle που έδειξε την προτίμησή του στον σκληρό ήχο με την ηλεκτρική του κιθάρα, ενώ ο ίδιος ο Anderson χειριζόταν όποτε ήταν αναγκαίο τη μικρή του ακουστική κιθάρα. Επί σκηνής επίσης ακόμη δυο μέλη των σημερινών Tull. Στο μπάσο ο David Goodier και στο πιάνο και το ακορντεόν ο John O’ Hara. Στα ντραμς βρισκόταν ο Scott Hammond. Ο  Opahle έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν και με τους Jethro Tull  όποτε υπήρχε ανάγκη αντικατάστασης του Martin Barre. Προσθέτοντας και το γεγονός ότι σε αντίθεση με άλλες χώρες όπου εμφανίζεται συχνά, ο Anderson επέλεξε για την Κύπρο να παρουσιάζει περισσότερα γνωστά τραγούδια των Tull και να μειώσει τα κομμάτια από προσωπικούς του δίσκους, ουσιαστικά είδαμε επί σκηνής στη Λευκωσία τους Jethro Tull...

Μαγευτικές εκτελέσεις
Η συναυλία ξεκίνησε με το Living in the past από το ομώνυμο σίνγκλ του 1969, ενώ ακολούθησε το Nothing is easy από το δεύτερο δίσκο των Tull, το Stand Up που είχε κυκλοφορήσει το ίδιο έτος. Τη σκυτάλη πήρε το Life is a long song από το ομώνυμο EP του 1971 για να ακολουθήσει το πρώτο τραγούδι του πιο γνωστού δίσκου τους, του ίδιου έτους. Ηταν το Up to me από το Aqualung. Η συνέχεια μας επεφύλασσε το μόνο κομμάτι από τους προσωπικούς δίσκους του Anderson που ακούστηκε στο στάδιο Ελευθερία-Τάσσος Παπαδόπουλος, το In the grip of stronger stuff (από το Divinities, 1995). Ενας λαγός που είχε την ατυχία να συναντήσει τον σκύλο του Anderson ήταν η «αιτία» του επόμενου, ακυκλοφόρητου τραγουδιού, του Hare in the wine cup. Οπως ο ίδιος μάς πληροφόρησε το νέο κομμάτι που συναυλιακά συμπεριλάμβανε και σόλο στα κρουστά, το έγραψε όταν έγινε μάρτυρας της συνάντησης στην αυλή του, που έβγαλε μοιραία νικητή το σκύλο του...

Ακολούθησε το Beggar’s farm  από το ντεμπούτο των Tull (This Was, 1969) και το A new day yesterday, ξανά από το Stand Up. Απροσδόκητα η συνέχεια συμπεριλάμβανε το Songs from the wood από τον ομώνυμο δίσκο του 1977 και μια εκτεταμένη εκτέλεση του Mother goose από το Aqualung. Το πρώτο μέρος της εμφάνισης του Anderson έκλεισε με μια σαγηνευτική εκτέλεση του Bourée του Σεμπάστιαν Μπαχ, όπως το είχαν διασκευάσει οι Tull στο Stand Up.

Ταξίδι στο χρόνο και το χώρο
Το δεύτερο μισό της συναυλίας μετά από ένα σύντομο διάλειμμα άνοιξε με την εκτέλεση του ανατριχιαστικού Thick As A Brick, από τον ομώνυμο δίσκο του 1972. Ενα δίσκο που αποτελείτο από ένα μόνο τραγούδι 44 λεπτών που φυσικά δεν εκτελέστηκε ολόκληρο, αλλά είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα εκτενές κομμάτι. Μπορεί ο Anderson αστειευόμενος να προλόγισε το σόλο του Opahle ως ακόμα μια «κατακρεούργηση» ενός κομματιού του Μπαχ, ο Γερμανός κιθαρίστας όμως ανέδειξε «μεταλλικά» την Toccata in Fugue του συμπατριώτη του κλασικού συνθέτη.

Ακολούθησε το ακυκλοφόρητο αλλά μαγευτικό κομμάτι A Change Of Horses, που γράφτηκε το 2008 από τον ίδιο και την Ινδή Anoushka Shankar για τις κοινές τους εμφανίσεις στην Βομβάη. Ενα κομμάτι όπου αναμειγνύονται ινδικοί ρυθμοί του σιτάρ με μια κελτική ιρλανδική αισθητική.

Το απόλυτο τέλος
Aπό την Ινδία ο Anderson και η μπάντα του μας μετέφεραν στην ουγγρική πρωτεύουσα με μια απίστευτη εκτέλεση του Budapest (Crest of knave, 1987), ενώ το φινάλε, φυσικά δεν μπορούσε παρά να συμπεριλάμβανε τις δυο μεγαλύτερες και πιο ροκ στιγμές των Jethro Tull από το Aqualung.

Το ομώνυμο κομμάτι με το πασίγνωστο ριφ του ξεσήκωσε το κοινό, παρά το ακουστικό πέρασμά του στη μέση του. Φυσικά και ουδείς πίστεψε ότι η συναυλία είχε ολοκληρωθεί με την αποχώρηση του συγκροτήματος, καθώς όλοι ανέμεναν το encore και φυσικά το Locomotive breath. Το κομμάτι έσπειρε και «ανάγκασε» κάποιους να «σπάσουν» τους διαχωρισμούς των εισιτηρίων και να στηθούν μπροστά από τη σκηνή και να αποθεώσουν τον Anderson  και τα παιδιά του που μας αποχαιρετούσαν μετά από μια πραγματικά μαγική νύχτα.

Νικόλας Νικόλα
(ΧΑΡΑΥΓΗ)